Het Pieterpad naar Venetie, deel 4

Het zit erop, ik ben weer thuis. Op zaterdag 10 juni vloog ik met Ryan Air van Treviso naar Eindhoven voor 32 Euro en treinde naar Gouda om mijn huis in goede staat aan te treffen. Moet weer een beetje wennen aan het (beperkte) uitzicht in de Jan van der Heijdenstraat, maar kijk met zeer veel genoegen en voldoening terug op een geweldige wandeltocht van 8 weken door 8 landen van Europa. Maar even terug naar waar ik gebleven was, ik schreef laatstelijk op 30 mei vanuit Trentino (Martignano) over van alles en nog wat. Na Martignano volgden achtereenvolgens Levico Terme, Telve, Pieve Tesina, Lamon, Feltre, Lentiai en Valmareno. Valmareno betekende het einde van de Via Claudia Augusta, vandaar nam ik een busje naar Treviso en boekte een hotel voor 3 dagen om van daaruit Venetie te bezoeken. Ook deze laatste etappe was fantastisch, het weer was perfekt en het landschap idem dito.

In Martignano logeerde ik in "Mas Dei Chini",een zogenaamde "agriturismo", wat zo iets betekent als "slapen bij de boer", in dit geval een wijnboer. Ik werd er zeer gastvrij ontvangen door wijnmaker Andrea die mij een rondleiding gaf over het bedrijf en mij een fles van zijn topwijn aanbood. Dit aanbod werd door mij beleefd afgeslagen vanwege te zwaar en teveel voor mij alleen. Mocht natuurlijk wel uitgebreid proeven van de lekkernijen die hij produceerde. Moest op de foto voor de boerderij voor het gastenboek. In Levico Terme kwam ik onverhoopt terecht in een echt "wellness-resort", genaamd het 

"Bella Vista Relax Hotel". Ik herinner mij nog het bedremmelde gezicht van de gesoigneerde bali-medewerkster toen ze mij zag binnenstrompelen met mijn rugzak en in mijn korte broek. Ik kon het ook niet helpen, ik had slechts gebruik gemaakt van een "Booking.com"-aanbieding voor 50 Euro per nacht, inclusief ontbijt. Afgemeten vertelde ze mij de tijden van het diner en het ontbijt en kreeg ik mijn kamersleutel. Op mijn kamer werd ik "verrast" door een prachtige badjas, een fantastische fohn, badslippers, allerhande zeepjes, shampoo's en body-lotions, het was niet te geloven. Ik kon zelfs worden gemasseerd en er waren ook een sauna en een zwembad ! Ik wist nauwelijks waar te beginnen, op mijn slippers en in mijn badjas ging ik als eerste naar het zwembad en ontspande mijn afgetrainde lichaam in het lauwwarme water, het was heerlijk. Ook het ontbijt de volgende dag was buitengewoon, dit zou ik vaker moeten doen. In Lamon moet ik na een lange dag erg zoeken voordat ik mijn B & B Val Maschi heb gevonden, na de nodige verkeerde paden kom ik pas om een uur of zes

aanzakken bij het prachtig in de bergen gelegen huis. De vrouw des huizes kan niet geloven dat ik te voet kom en bied gelijk water en bier te drinken aan. Ze spreekt geen woord over de grens en ik geen Italiaans, dus dat is lastig, maar met handen en voeten komen we een heel eind en krijg ik een prachtige kamer met uitzicht over het dal. Onderweg heb ik voor 1,50 Euro een tomaat, een ui, een blikje tonijn en een biertje gekocht en met een beetje mayo en wat zout heb ik een vorstelijk maal op mijn balkon, geluk hoeft niet duur te zijn !  In Lentiai heb ik mijn eerste "Airbnb" ervaring. Ik kon geen hotel of B & B vinden op internet dus probeerde ik de "Airbnb". Het was prima, ik had een heel huis voor mij alleen en heb niemand gezien. Ik werd binnengelaten door een vriendin van de eigenaar en kon mijn eigen gang gaan, er was wat te eten en te drinken en alles was netjes en schoon, dit had ik wellicht vaker kunnen doen. De laatste dag liep ik van Lentiai naar Valmareno, een van de mooiste wandelingen die ik deed. Ik ben dan aan de zuidkant van de Dolomieten en ga de laatste pas over naar het lager gelegen gebied richting Venetie. Ik ben al om 8 uur op pad en klim langzaam van 250 naar 950 meter hoogte naar de passo Praderadego, de laatste Dolomiet op mijn route. Er is helemaal niemand hier en in mijn eentje loop ik naar boven. Ik ben inmiddels zo getraind dat ik voor 700 meter klimmen mijn hand niet meer omdraai. Ook de afdaling naar Valmareno is geweldig en verlaten, wat een prachtig einde van mijn tocht. Ik ben zeer voldaan en heb in 8 weken ongeveer 1100 kilometer gelopen in 50 wandeldagen. Het heeft in alle opzichten gebracht wat ik ervan had verwacht. In Treviso heb ik een eenvoudig hotel net buiten het oude stadsdeel. Het is vandaar een half uur lopen naar het station, vanwaar een trein mij ook in een half uur naar Venetie brengt. Twee dagen geniet ik met prachtig weer van het unieke Venetie, ik bezoek de verschillende eilanden en ga naar de Biennale. 

Ben voorlopig weer een tijdje in Gouda.

Pieter

 

Mas Dei Chini

Pievo Tesino

Dolomieten

Afdaling na de Praderadego

Happy man

Treviso

Venetie

Glasblazerij Murano

Venetie

Venetie

San Marco

Het Pieterpad naar Venetie, deel 3

Het is alweer een paar weken geleden dat ik jullie voor het laatst berichtte, vandaar hier mijn 3e reisverslag. Ik ben aardig opgeschoten en zit nu in Trento. Ik volg nog steeds de Via Claudia Augusta, en houd me ook min of meer aan de in de gids aangegeven etappes. Morgen loop ik etappe 23 naar Levico Terme. Er zijn totaal 29 etappes en de laatste eindigt in Castel Brando. Ik heb dan nog ongeveer 80 kilometer te gaan naar Venetie. Dat zal dan wel weer een echt Pieterpad worden.

Om even te recapituleren, ik liep na Fussen Oostenrijk binnen en kwam in Reutte, daarna achtereenvolgens Lermoos, Nassereith, Imst, Landeck, Ried im Oberinntal, Nauders, St.Valentin auf der Haide (Italie), Schluderns, Schlanders, Naturns, Algund, Nals, Eppan, Neumarkt, Mezzolombardo en nu dus Trento. Al die plaatsen zeggen de meesten van jullie natuurlijk niets maar ik noem ze maar even voor de volledigheid. In principe volgde ik tot dusver de rivierdalen van de Lech, de Inn en de Ertsch (Adige). De landstreken die ik doorliep zijn Ost-Allgau, Voralberg, (Ober)Inntal, Sud-Tirol en nu Trentino. Ik beklom twee relatief lage passen, de Fernpass (1200 meter) en de Reschenpass (1500 meter). Deze route naar Italie is dan ook de makkelijkste qua hoogte in vergelijking met de Brenner en de Gotthardpass. Die Romeinen hadden dat al gauw door. Ze bouwden hun wegen ook bij voorkeur op de Oostelijke bergflanken omdat daar de meeste zon scheen en ze dus minder last van sneeuw hadden. Onderweg kom ik regelmatig herinneringen aan de Romeinen tegen, zo zijn er vaak oude afstandsstenen, en soms zijn er overblijfselen van nederzettingen, aquaducten of badhuizen.

De rivierdalen in Zuid-Tirol zijn bij uitstek geschikt voor de wijn- en de fruitteelt. Het moet hier in het najaar fantastisch zijn met de oogst van de druiven, de appels, de peren, de bessen, de kersen (die beginnen nu al !), de perzikken, de abrikozen en de noten. Je vraagt je af wie dat allemaal moet gaat oogsten, waarschijnlijk Polen of misschien wel de "nieuwe" Europeanen uit Afrika. Je merkt wel dat de boeren, net zoals in de rest van Europa last hebben van de extreme droogte. Op de meeste plekken zijn al beregenings-installaties gebouwd, en vanaf zonsopkomst tot een uur of tien wordt er gesproeid.

Ook een eenzame wandelaar uit Holland word zo nu en dan beregend. In vroegere tijden hadden ze hier andere methoden om de droogte te bestrijden. Ze maakten heel efficient gebruik van het schaarse regenwater uit de bergen door middel van de aanleg van bijna horizontaal lopende kanaaltjes langs de bergflanken, de zogenaamde "Waalwegen". Deze waalwegen lopen op ongeveer 200 meter hoogte boven de dalbodem en zijn vaak vele tientallen kilometers lang. Naar behoefte kon er worden afgetapt en er ging nagenoeg geen water verloren. Langs deze waterloopjes zijn wandelpaden die weer populair zijn bij de toeristen omdat het makkelijk loopt. Ik meldde al eerder over mijn ontmoeting met een echtpaar uit Roermond die wandelend op weg zijn naar Rome. Heb hen inmiddels 

al meerdere malen gezien en ook beter leren kennen. Hij is gepensioneerd leraar aan de Vrije School en zij is werkzaam als begeleidster bij zelfstandig wonende geestelijk gehandicapten. Aardige lui en ze hebben goeie koffie bij zich. Tot Trento lopen we dezelfde route, maar ik heb hen de laatste dagen niet meer gezien, misschien hebben ze een treintje genomen. Het weer is natuurlijk geweldig geweest, nagenoeg geen regen gehad (behalve boerenregen) en altijd zon. Wel een beetje warm, de laatste dagen continu boven de 30 graden, maar ik kan er goed tegen en begin al aardig te kleuren. Het was afgelopen week hemelvaartsweekend en dat was goed te merken met volle hotels en hogere prijzen.

Over het algemeen ben ik zeer tevreden met mijn overnachtingsadressen, ik gebruik meestal Booking.com en zolang je flink wegblijft van de sterk in opkomst zijnde zogenaamde "Wellness Hotels",

gaat alles goed. Het leukst zijn vaak de B & B 's en de Pensions, hier is vaak meer persoonlijk kontakt

en de kwaliteit en de service zijn vaak beter dan in veel hotels. Eergisteren logeerde ik in hotel Post in 

Neumarkt, en zoals de naam al deed vermoeden was het postkantoor niet ver weg. Dit zette mij aan tot het omkeren van mijn rugzak om te zien wat er weg kon met als resultaat 2 kilo minder op mijn rug.

Ook ikzelf begin wat lichter te worden, de broekriem kan bijna wekelijks worden versteld. Als gevolg van dit alles gaat het lopen steeds makkelijker, het wordt meer een mentale opgave dan een fysieke.

Ik heb nog ongeveer 250 kilometer te gaan tot Venetie, dat moet gaan lukken. Nog een week of twee

lijkt me, wp/iagw. Deze laatste afkorting wordt in telexen/mails in de scheepvaart altijd gebezigd als het gaat om het aangeven van de ETA (estimated time of arrival) van het schip en kan in bepaalde gevallen de kapitein vrijpleiten.

wp/iagw = weather permitting / if all goes well

Laat jullie weten "if all goes well"

Pieter in Trento

Oostenrijk

Zugspitze

De Inn

Vreemde gasten onderweg

Oude grensovergang over de Inn tussen Zwitserland en Oostenrijk

Retschensee, stuwmeer sinds 1949

Het lijkt erger dan het is

Waalweg

Beren ?

En de weg was lang, en de zon scheen heet, ...............

De Ertsch (Adige)

Het Pieterpad naar Venetie, deel 2

Het is inmiddels alweer 13 mei en ik zit nu in Fussen in Zuid Duitsland op de grens met Oostenrijk

Het gaat nog steeds uitstekend en ik kijk uit naar de Alpen die vanaf morgen zullen worden betreden

De laatste keer berichtte ik vanuit Pont-a-Mousson in Lorraine op 30 april. Vandaar liep ik via Custines, Laneuvelotte, Chateau Salins, Chateau Alteville, Gondrechange, Abreschviller, Col du Donon en Schirmeck naar Straatsburg. Daar nam ik op 9 mei de trein naar Landsberg am Lech, waar ik op 10 mei begon aan de Via Claudia Augusta die me als alles goed gaat naar Venetie zal voeren.  Vanaf Landsberg ging het via Schongau, Bernbeuren en Rosshaupten naar Fussen.

Het stuk van Maastricht naar Straatsburg was ongeveer 500 kilometer en dat liep ik in 21 dagen.

Het weer was aan de koude kant, maar goed om te lopen. De laatste dagen in de Vogezen waren nogal nat. De mensen onderweg zijn vaak heel aardig en vragen soms waarom ik dit allemaal doe op mijn oude dag. Ik heb daar ook over lopen nadenken en bedacht een aantal redenen. De eerste is wellicht het feit dat ik altijd nieuwsgierig ben naar hoe het er achter de horizon uitziet. Ik wil de wereld zien en ben een boogschutter, die schijnen dat ook allemaal te willen. Verder ben ik vaak gecharmeerd van een of andere fysieke uitdaging, vandaar mijn interesse in zeilen, schaatsen, squashen, golven en wandelen. Naarmate ik ouder word heb ik ook meer als vroeger de neiging om fit te blijven en daar moeite voor te doen. Zo, tot zover mijn motivatie voor wat ik aan het doen ben.

Ik heb de laatste weken ook weer eens gemerkt hoeveel aardige mensen er wel niet zijn. Een paar voorbeelden: in Stavelot in Belgie liet ik (heel stom !) mijn I-pad liggen in het hotel waar ik overnachtte.

Ik kwam er pas de volgende avond achter toen ik al in Salmchateau was. Toen ik belde met het hotel in Stavelot om te overleggen wat te doen, zei de hoteleigenaar gelijk dat hij het apparaat de volgende morgen wel even zou brengen ! Toen die kwam wilde ik hem wat geld geven voor de autokosten, maar dat weigerde hij resoluut. Een andere leuke ervaring had ik in de Vogezen tijdens de wandelding van Abreschviller naar Col du Donon. Het was een van de zwaarste dagen tot nu toe, ongeveer 27 km met twee cols van de eerste categorie, een echte "koninginne-rit". Bovendien regende en miste het de hele dag. Ik had een hotel geboekt in het dorp Grandfontaine, ongeveer 3 km bergafwaarts en 300 meter lager gelegen dan de Col du Donon. Dus ik kom behoorlijk nat en uitgewoond Grandfontaine binnensloffen en vraag aan een vrouw of ze misschien weet waar ik mijn hotel kan vinden. Ja zegt ze doodleuk dat hotel ligt bovenop de Col du Donon ! Ik word terplekke een jaar ouder als ik me realiseer dat ik nog een keer terug die berg op moet. Eerst wijst ze me nog een kortere, doch steilere route naar boven, maar als ze mijn teleurstelling ziet biedt ze spontaan aan om mij even met haar auto naar boven te rijden. Ik bedoel maar, "van die dingen" .

Een van mijn leukste overnachtingen was in het kasteel "Alteville", gelegen tussen Nancy en Straatsburg. Als ik om een uur of vier 's middags aankom, word ik welkom geheten door David de eigenaar zelve. Hij laat me mijn mooie kamer zien en vertelt me over het kasteel en zijn familie. Hij stelt me voor aan twee Belgische jachtvrienden van hem en we drinken bier met zijn vieren. Die avond krijg ik een heerlijk menu geserveerd, klaargemaakt door een Hongaarse keukenprinses. We zitten met zijn drieen aan tafel, een Franse gast, David en ik. (De Belgen zijn aan het jagen !) We drinken een heerlijk glas wijn en bij de koffie schenkt David een eigen gebrouwde pruimenlikeur. Erg gezellig allemaal. De volgende morgen nog een geweldig ontbijt met heel veel zelfgemaakte produkten en dan neem ik afscheid en ga weer op pad. Als ik nog geen uur onderweg ben komt me een oude Citroen achterop rijden die naast me stopt. David doet het autoraampje omlaag en geeft me lachend mijn wandelkompasje dat ik op mijn kamer kennelijk had laten liggen. Ik ben er verlegen van !

De overgang van Frankrijk naar Zuid Duitsland was abrupt en erg groot. Ik vond het in Noord-Oost Frankrijk vaak mooi, maar soms ook wel wat somber. De dorpen zijn uitgestorven en lijken wel verlaten, 

bijna alle huizen hebben neergelaten rolluiken en je ziet geen mens op straat. Als ik ergens de weg wilde vragen kon ik nooit iemand vinden, ik probeerde dan noodgedwongen een auto te laten stoppen, maar dan reden ze gewoon door, ze dachten waarschijnlijk dat ik wilde liften. Winkels en cafe's vindt je alleen nog in de grotere dorpen en steden. Toen ik in Landsberg am Lech naar het zuiden begon te lopen viel me gelijk op hoe open en onbedorven het landschap hier is. Dit onderdeel van Beieren noemt men Ost-Allgau en vormt de overgang naar de Alpen. Het is een soort golvend sprookjes landschap met prachtige groene weilanden zonder vervelende hekken of prikkeldraad afscheidingen, met hier en daar bossages en zo nu en dan een gehuchtje of een paar boerderijen, dit alles doorsneden door de wildstromende en brede Lech, die in het voorjaar de smeltende sneeuw afvoert richting Donau. Over de gehele zuidelijke horizon zie je de steeds dichterbij komende Alpen met zijn door de zon beschenen sneeuwtoppen. Het lijkt wel een groot openlucht museum. Ik voel me soms echt bevoorrecht om hier te mogen lopen. 

Over een paar weken schrijf ik wel weer eens wat.

So long 

Mijn vrienden in Frankrijk

Marsal, een ommuurde stad ontworpen door Vauban

Les elections

Chateau Alteville

Landsberg am Lech

De Lech

Schongau, die Altstatt

Ost-Allgau

Fussen, mit Hohes Schloss

Het Pieterpad naar Venetie, deel 1

Eerste etappe Maastricht - Pont-a-Mousson

30 April 2017

Tijd om even te laten horen hoe het ervoor staat met mijn ambitieuze wandelonderneming.

Ik kan niet ontkennen dat het goed gaat. Ben nu 13 dagen onderweg en zit al in Pont-a-Mousson, dit plaatsje ligt ergens tussen Metz en Nancy. Ik schrijf dit verhaal vanuit zo'n modern autoroute hotel (Kyriad Enzo Design). Dit is heel bijzonder, er is geen personeel, geen keuken of bar, alles is geautomatiseerd en het doet een beetje griezelig aan, maar ik heb een schone kamer met douche en tv voor 40 Euro, wie doet me wat.

Tot nu toe flink doorgelopen van Maastricht via Vise, Spa, Stavelot, Salmchateau, Burg-Reuland, Clervaux, Diekirch, Dudelange, Thionville, Clouange, Plesnois, Ancy s. Moselle naar Pont-a-Mousson.

Het weer is redelijk maar nogal koud, 's nachts soms 9 graden vorst. Tot nu toe weinig regen.

Heb nog niet hoeven kamperen, en twijfel soms of ik die tent alsmaar mee moet sjouwen.

Met het lichaam gaat het ook goed, geen overdreven spierpijn of blaren, en de eerste kilo's zijn er al af.

Slaap meestal in Chambre d'hotes bij vaak alleenstaande wat oudere vrouwen (!) die een centje willen bij verdienen (ik weet dat dit misschien vreemd klinkt, maar denk hier aub niets bij !).

Kom onderweg vaak mensen tegen die me aanspreken, en die me "bon courage" wensen als ze horen wat ik van plan ben. ik volg in principe de GR 5, maar soms negeer ik de terreur van de rood-witte streepjes, en bedenk ik mijn eigen route, het zogenaamde "Pieterpad". De GR 5 ontwerpers hebben geen enkele boodschap aan de kortste weg naar het zuiden. Zodra zich maar ergens een "interessant"

en vaak hooggelegen Kasteel, monument, uitkijkpunt, natuurverschijnsel, of dergelijks te vinden is, wordt de route daar rucksichtlos naartoe geleid. Ik geloof dat de officiele wandelafstand van Maastricht naar Nice via de GR 5 meer dan 3500 km. bedraagt.  Vandaar natuurlijk zo nu en dan het "Pieterpad". Tegelijkertijd moet ik toegeven dat dat niet altijd goed afloopt !  Het kan namelijk gebeuren dat mijn plannen onverhoopt worden gedwarsboomd door niet op de kaart te onderscheiden ongemakken zoals daar zijn: hekwerken en/of prikkeldraden, afgronden, ondoordringbare struikgewassen, loslopende griezelhonden ("chien mechants"), boze boswachters en/of bosbewoners en wat dies meer zij ! In zulke gevallen resulteert mijn eigenwijze route-opvatting vaak in de extra kilometers, die ik nou juist wilde voorkomen. Maar anderzijds moet gezegd worden dat als alles gaat zoals ik had bedacht (wat gelukkig meestal zo is) de voldoening en de energiebesparing erg groot zijn. Mijn uitrusting bevalt ook prima, ik heb eigenlijk niets teveel bij mij, behalve dan misschien de tent. Ik hoop met een dag of tien lopen in Straatsburg aan te komen. Vandaar zal ik opnieuw rapporteren.

So long

Pieter

De Eiffel

De Our op de grens tussen Luxemburg en Duitsland

Bij vertrek chambre d'hotes "La Bergerie" in Ancy sur Moselle

Onderweg in Lorraine