Op vrijdag 6 september Elisabeth op gehaald van het vliegveld in Lissabon. Emotioneel weerzien na 6 maanden.( Ik was in het voorjaar nog bij haar op bezoek in LA). Van het vliegveld met de metro terug richting marina en het laatste stuk gelopen. Gezeuld met “de Olympian” de veel te zware roltas die Elisabeth altijd meeneemt als ze de oceaan oversteekt. ’s Avonds aan boord gegeten en bijgepraat. De volgende dag gezellig gepassagierd in Lissabon en op een terrasje geluncht. Op 8 september om 8 uur vertrokken richting Sesimbra, eerst de Taag uitgevaren en daarna met een mooie bries zuidwaarts. Bij Sesimbra voor anker en aan boord gegeten. Tijdens het ankeren waait Elisabeth’s favoriete pet overboord. Ze trekt snel haar badpak aan en springt heldhaftig overboord. Het is echter tevergeefs de pet is al gezonken, helaas ! Tussen 17.00 en 18.00 uur hebben we meestal “happy hour”, het gaat er altijd fanatiek aan toe maar er wordt veel gelachen en we houden per dag de scores bij.Op maandag 9 september doorgevaren naar Sines alwaar afgmeerd in een kleine marina. Op dinsdag een dagje blijven liggen en boodschappen en klusjes gedaan. Op woensdag al om 6 uurvertrokken richting Cabo Sao Vicente Het is dan nog donker en als we uitvaren is er potdichte mist. Met de radar bij is het echter goed te doen en varen we tussen de voor anker liggende schepen de zee op. Pas rond de middag trekt de mist op en komt er ook wat wind. Met een flinke bries ronden we Sao Vicente en om 19.00 laten we het anker vallen in de baai van Baleira net om de hoek voorbij Sagres aan het begin van de Algarve. We consumeren en hapje en een drankje en gaan met vertrouwen te kooi want het is rustig weer en we liggen onder de hoge wal. Schijn bedriegt echter want de volgende ochtend word ik al om 06.00 uur wakker vanwege een opkomende deining en bedreigende lagerwal geluiden. De wind is gedraaid en ineens liggen we wat erg dichtbij de hoge rotskust. Ik houd de zaak in de gaten en om 08.30 uur gaan we anker op en zeilen tegen de wind in richting Lagos. Het is niet ver maar de wind wakkert aan tot 6 Beaufort en we moeten behoorlijk ons best doen om tegen de hoger wordende deining ons doel te bereiken. Om 14.00 naderen we de haveningang en bergen we de zeilen. De ingang ligt aan lager wal dus moeten we voor de wind invaren. Elisabeth wil dat ik het roer overneem maar ik zeg haar dat ze dat ook kan en met een lage snelheid varen we op de motor richting de pieren. Dan gebeurt er iets onverwachts, net voordat we invaren wordt de Suluk ineens ingehaald en van achteren opgenomen door een geweldige golf die het schip compleet op zijn kant gooit !k neem gauw het roer over en breng het schip weer op koers en met meer snelheid varen we even later tussen de pieren naar binnen. Later hoor ik van de havenmeester dat er vlak voor de haveningang een steeds ondieper wordende drempel is ontstaan die vooral bij laag water en een aanlandige wind een soort vloedgolf doet ontstaan. Een en ander staat allemaal niet op de zeekaart en ook in de almanak staat er niets over te lezen. In dit soort gevallen dus met redelijk grote snelheid invaren ! Lagos is een grote en gezellige haven (Engels management) en ’s avonds eten we in restaurantje op de wal. Op 13 september varen we door naar Portimao, niet ver maar nog steeds tegen wind. Ik heb reeds contact gehad met vriend Benno die in Ferragudo een vakantiehuis heeft, en die daar tot 17 september vakantie houdt. Ferragudo ligt aan de overkant van de haven van Portimao. Met een taxibootje komt Benno naar de overkant en helpt ons met het afmeren in de marina. We laten de boot achter en het taxibootje zet ons drieen af op het strand van Ferragudo en we lopen naar het huis van Benno waar Wilma ons ontvangt met heerlijke zelfgemaakte sangria. We zwemmen in het bij het resort behorende zwembad en na het zwemmen geeft Benno ons een rondleing door het dorpje. Van een lokale visserman koop ik een soort kreeftenfuik, zo’n ding waar ze wel in kunnen maar er niet meer uit. Die avond eten we aan het strand bij een ondergaande zon een heerlijke zeebaars. Aan het eind van de avond brengt de taxiboot ons weer terug naar de Suluk. De volgende dag zouden Benno en ik gaan golfen maar vanwege regenachtig weer gaat dat niet door en we brengen de middag door met kaartspelen en het kijken naar de Dutch Open waar Joost Luiten het goed doet. ’s Avonds nog een keer op het strand gegeten en afscheid genomen van Benno en Wilma. Op 15 september gevaren naar Albufeira en daar een zeilmaker aan boord ontboden voor de nodige vernieuwingen. Hij maakt offerte en na enige onderhandeling ga ik akkoord met de levering van een nieuwe sprayhood, een nieuwe huik, nieuwe spatzeilen en een setje hoezen voor de bb-motor, de stuurstand en de life-raft. We hebben tickets voor een mini-break naar Nederland voor een dag of 13, en op 18 september vliegen we van Faro naar Eindhoven met Ryanair. In Nederland doen we nuttige dingen zoals een bezoek aan de oogarts (alles onder controle), familie bezoek (gezellig) en gaan we 2 dagen wandelen op de Veluwe met een leuke overnachting in hotel de Zwarte Boer bij Leuvenum. Zie hiervoor vooral ook Elisabeth’s blog voor foto’s en opmerkingen. Ook vieren we Elisabeth’s 29e verjaardag op 19 september met tante Joos en oom Rollie. Op 30 september weer terug naar de Suluk in Albufeira, alwaar de zeilmaker de zeildoeken reeds aan boord heeft geinstalleerd. Ik ben niet helemaal tevreden over de kwaliteit maar kan weinig reclameren omdat we al op 4 october vertrekken richting Porto Santo. We verlaten de haven van Albufeira om 09.00 uur en de wind waait heel licht uit het zuidwesten. Onze koers is 240, dus dat is tegenwind, met de motor bij doen we 4,5 mijl over de grond. Sinds Peniche (1 september) loopt de motor zonder problemen en hopelijk blijft dat nog even zo. In de middag ruimt de wind naar het noordwesten en kan de motor uit. Om 20.00 uur ga ik te kooi en krijgt Elisabeth voor het eerst alleen de wacht. Het is dan al nagenoeg donker en ze is behoorlijk nerveus. We hebben alle mogelijke calamiteiten doorgenomen en ik vertel haar nadrukkelijk mij te wekken als ze iets niet vertrouwd. In haar eentje passeert ze de west-oost “shipping lane” van Sao Vicente naar Gibraltar. Ik heb haar verteld over de positie van de boord- en de toplichten en over de mogelijkheid om daar de positie en de koers van de schepen mee te kunnen vast stellen. Om 24.00 uur komt ik op wacht en alles is goed gegaan ! We geven elkaar een high five en ik ben trots op haar. Zo gaat het eigenlijk 4 dagen en nachten lang en op 8 october gaan we om 05.00 uur voor anker op de rede van Porto Santo, een klein eiland op zo’n 40 mijl van Madeira. We hebben de 480 mijl afgelegd in minder dan 4 dagen. We nemen een oorlam en gaan om 06.00 uur nog even liggen terwijl de boot behoorlijk ligt te rollen op de oceaandeining die de baai inloopt. Om 11.00 uur de volgende ochtend maken we vast in de marina van Porto Santo. We lopen nogal onvast naar het kantoor van de Immigration om in te klaren en schrijven ons vervolgens in bij de het havenkantoor. Daarna volgt een heerlijke en welverdiende douche.
Tot zover deze keer.
Chief Mate slaapt
