Ik haal mijn vouwfiets uit de bakskist en breng hem met de bijboot naar de wal. Er is een grote Carrefour winkel vlakbij de marina en met een paar zwaarbeladen fietsritten worden de scheepsvoorraden weer aangevuld. Het is allemaal erg duur, vooral de drank, de goedkoopste wijn in een karton kost al 9 dollar, een blikje lokaal bier (Hinano) kost 2 dollar. Prima om van de drank af te komen ! Gelukkig heb ik nog wat voorraad uit Panama. Ook de diesel en watertanks worden weer gevuld. Ik kan de diesel taxfree kopen voor 0,8 dollar per liter, dus dat valt dan weer mee. Op 8 juni ga ik met de fiets naar Papeete, een ritje van ongeveer 5 mijl en vind daar een mooie shipchandler waar ik een aantal belangrijke onderdelen kan scoren. In de City Marina ligt de Seakey met Rick en Lara en ik ben uitgenodigd voor het eten vanwege het afscheidsfeestje van Nico en Lorena, hun Zwitserse opstappers. Zij vertrekken die avond van boord en vliegen terug naar Zwitserland. Ze waren al in Panama in februari aan boord gekomen en hebben 5 heerlijke maanden mee kunnen zeilen. Er gaan allerlei kadootjes over tafel en bij het afscheid zijn er wat traantjes. Laat in de avond fiets ik in het donker terug naar de Suluk in de Taina Marina. De volgende dagen schrijf ik op mijn blog het verhaal van de 12e etappe van de Marquesas naar Tahiti en dit keer gaat het publiceren foutloos.
Op donderdagavond 11 juni komt Elisabeth aan op het vliegveld van Tahiti. Ik ben op tijd naar het vliegveld gewandeld en heb een traditionele bloemenkrans (rei) gekocht om haar te verwelkomen. Ik heb haar een jaar lang moeten missen en het weerzien is geweldig. We nemen een taxi naar de marina en met de dinghy gaan we naar de boot. Elisabeth heeft een tas vol boodschappen uit de VS meegebracht, allerlei dingen die in de Pacific niet of erg duur te krijgen zijn. Ik krijg ook een prachtige hangmat cado en een doos met heerlijke donuts, wat een feest. De volgende dag haal ik de vouwfiets weer aan boord en verlaten we de mooring in de Taina Marina. We verhuizen naar de City Marina in Papeete een mijl of 4 verderop. Voor het vertrek maak ik nog wat foto's van het bijna 70 meter lange super zeiljacht Athos, gebouwd in Holland naar ontwerp van Andre Hoek. Het schip ligt met de kont tegen de kade afgemeerd (mediterranean style) en ziet er uit als nieuw, wat een jacht !!
In Papeete worden we opgevangen door Rick en Lara van de Seakey en 's avonds eten we bij hen aan boord samen met Pete en Miranda van de Tayrona. Op 13 juni demonteer ik de Monitor windvaan om een aantal lagers te vervangen, het is een lastige klus, maar het lukt. Van 19 tot 21 juni gaan we meedoen met het zogenaamde Tahiti-Moorea rendez-vous, een ontvangstfeest voor alle cruisers die vanaf Panama of vanaf de Amerikaanse westkust naar Frans Polynesie zijn gezeild. Op zaterdag 20 juni is er een zeilrace van Tahiti naar Moorea waar we aan mee gaan doen. Ik gebruik de week voorafgaand aan het rendez-vous om de boot klaar te maken voor het tweede deel van de reis van Tahiti naar Nieuw Zeeland. De motor krijgt een grote beurt, de zeilen worden waar nodig gerepareerd en de hull wordt boven de waterlijn schoongemaakt en in de was gezet. Ik laat mijn gasfles vullen en bij een lasbedrijf laat ik de steun voor de generator verlengen zodat ik een aantal grotere V-snaren kan gebruiken. Op woensdagavond 17 juni is de hele steiger uitgenodigd voor een zogenaamde "potluck" aan boord van een grote Amerikaanse catamaran. Bij een potluck brengt iedereen zijn eigen eten en drank mee wat dan kan worden gedeeld met wat anderen meebrengen. Het is een gezellig idee om elkaar beter te leren kennen. De dag hierna beklimmen Elisabeth en ik een 700 meter hoge berg en hebben we een fantastisch uitzicht over het eiland en de oceaan. In het westen zien we Moorea al liggen. Op 19 juni begint het rendez-vous in Tahiti met een ontvangst van alle zeilers door de officials en organisatoren van het feest. Iedereen krijgt een verse kokosnoot vol met heerlijke koude kokosmelk.
Er zijn veel speeches en na afloop zijn er drankjes en hapjes, er is een dansgroep die de traditionele hula-dans laat zien. Sommigen van ons laten zich overhalen om mee te doen. Lara de Phillipijnse vriendin van Rick steelt de show. De volgende dag is de race naar Mourea, er wordt gevaren in twee groepen, de catamarans en de monohulls, en zonder handicapvergoeding. Ik heb een van de kleinste boten en ben dus kansloos voor de overwinning. Met de start ben ik echter als eerste over de lijn en wordt gefilmd door de fotograaf van het zeilblad "Lattitude 38". Dit blad, dat verschijnt in Californie, is mede-organisator en promotor van de rendez-vous. Na de start word ik langzaam maar zeker voorbij
gelopen door het merendeel van de 60 deelnemers. Het waait stevig en onder vol tuig lopen we zo nu en dan wel 7 knopen. Als we na een paar uur varen onder Moorea komen valt de wind weg en komt daarna een tijdje van alle kanten. Het wordt een beetje een loterij, maar uiteindelijk hou ik bij de finish nog zo'n 8 boten achter me. De race wordt gewonnen door een J-44 van de Amerikanen Tom en Perry. We ankeren in Cooks Bay vlakbij het Bali-Hai Hotel. 's Avonds is daar een diner voor alle zeilers en opnieuw een prachtig optreden van een lokale dans/muziek groep. Elisabeth wordt op een gegeven moment naar voren gehaald door een gespierde krijger en wordt "omdanst" door de hele mannelijke groep, die tijdens het dansen luide intimiderende kreten laat horen. Zondag 21 juni is de laatste dag van het rendez-vous en is het tijd voor de zogenaamde "fun and games at the beach". In de ochtend zijn er roeiwedstrijden in de traditionele polynesische prauwen. Elisabeth en ik vormen een team met Rick en Lara en roeien tegen 3 andere teams voor een plaats in de volgende ronde. We worden nipt tweede en krijgen klop van een team met alleen mannen. Na de lunch zijn er demonstraties van typisch
lokale vaardigheden, zoals het zo snel mogelijk openmaken van een kokosnoot, het op verschillende manieren dragen van een pareo (omslagdoek), het hollen met een tros bananen, het optillen van zware keistenen en natuurlijk het dansen en zingen. Na afloop is de prijsuitreiking van de zeilrace en tot slot wordt een gigantische taart aangesneden en uitgedeeld vanwege het 10-jarig bestaan van dit evenement. Al met al een erg geslaagd festijn waarin we veel cruisers hebben leren kennen en hebben kennis gemaakt met de geweldige polynesische kultuur en bijbehorende gastvrijheid. Op dinsdag 23 juni gaan we anker op en gaan naar de Opunohu Bay en stukje naar het noorden van Moorea. We varen naar het einde van de baai en ankeren op een prachtige plek, helemaal alleen, omgeven door grillige hoge rotswanden in 5 meter diep water. Tegen zonsondergang springen overal vissen uit het water, waarschijnlijk is er een hongerige haai in de buurt. De volgende dag maken Elisabeth en ik een lange wandeling over het eiland. Op een hoog gelegen uitkijkpunt (belvedere) hebben we een prachtig uitzicht over de beide baaien. Na de wandeling heerlijk in de baai gezwommen in redelijk fris water.
Op 25 juni varen we naar de ankerplaats bij de uitgang van de baai en vinden daar de Seakey en de Axiom. Samen met hen gesnorkeld en 's avonds aan de wal eenvoudig gegeten. De dag hierop gaat Liz snorkelen met Rick en Lara en vinden ze een prachtige ondiepe plek in de lagoon waar sting rays, haaien en allerlei andere vissen samen komen. De stingrays zijn ruitvormige vissen van ongeveer een vierkante meter die voornamelijk plankton eten via een filterende zuigmond. Ze zijn heel erg tam en laten zich min of meer aaien. Die avond eten we met Rick en Lara aan boord bij Pete en Miranda van de Tayrona. Pete en Miranda zijn beiden docent natuurkunde en geven les bij een college in Wisconsin.
Ze genieten van een sabbatical jaar en zeilen van Florida naar Nieuw Zeeland met een Lagoon 38 Cat.
Het zijn echte waterdieren en ze houden van duiken, snorkelen. kite-surfen en zeilen. De volgende dag gaan we terug naar de plek met de stingrays en Miranda maakt onderwaterfoto's en video's van ons met de rays en de haaien. Die avond zeggen we vaarwel tegen onze vrienden en vertrekken naar het volgende eiland, Huahine, zo'n 90 mijl naar het westen. In het begin is er weinig wind maar in de nacht trekt hij wat aan. Liz doet de wacht van 00.00 tot 04.00 uur en bij het ochtendgloren zien we Huahine al recht vooruit. Om 15.30 uur gaan we bij het dorpje Fare voor anker. 's Avonds eten we aan boord bij de Seakey. De volgende morgen gaan we de wal op voor boodschappen en internet bij het postkantoor. Om 17.00 uur gaan we naar de jachtclub voor het happy hour. Rick en Lara eten die avond bij ons aan boord, ze hebben een heerlijk voorgerecht meegebracht: verse kreeft in een rolletje bacon, echt geweldig lekker. Als hoofdgerecht heb ik chili met rijst gemaakt. Het is voorlopig onze laatste avond samen zij gaan door naar Bora Bora en wij blijven nog een paar dagen op Huahine.
Juli is de feestmaand van Frans Polynesie, elke dag zijn er aktiviteiten zoals roeiwedstrijden, optredens van zang- en dansgroepen, tentoonstellingen van lokale kunst en overal zijn kleine kraampjes met eten en drinken. Een van de hoogtepunten is de 14e juli de franse nationale feestdag die hier ook wordt gevierd, alhoewel niet overal van harte. De fransen zijn hier niet echt populair. Ook ons dorpje Fare viert feest, we liggen voor anker naast de roeibaan en iedere morgen komen ze voorbij racen in een-, twee-, vier- of zesmansboten. Ook vrouwen en kinderen roeien mee. Op 1 juli huren we twee fietsen en fietsen het eiland rond. Sommige beklimmingen zijn erg steil (15 %) en dwingen ons tot afstappen en lopen. Bovenop worden we vaak beloond met fantastische uitzichten. Naar beneden worden onze remmen op de proef gesteld. Op 3 juli vertrekken we naar Raiatea op 30 mijl naar het westen. Het is bewolkt en tijdens de overtocht krijgen we flinke buien met veel wind over ons heen. Het eiland komt pas heel laat in zicht vanwege de lage wolken. Elisabeth stuurt de Suluk in de stromende regen feilloos tegen de stroom door de pass in het koraal naar binnen en de kapitein geeft van binnenuit opdrachten voor koerswijzigingen aan de hand van de elektronische Navionics kaart. De kaart die tot nu toe uiterst gedetailleerd en betrouwbaar blijkt te zijn. Wat een geweldige uitvinding ! We varen rond de noordkant van Raiatea langs de hoofdplaats Uturoa en gaan voor anker aan de westkant in een prachtig klein baaitje bij de Tiano Pass. Later die middag komt er een man in een kano langs die zegt dat we hier eigenlijk niet mogen ankeren vanwege de vissen. Ik zeg dat we maar een nachtje blijven en geen vis kwaad zullen doen, hij druipt af en wij genieten van de rust. De volgende ochtend anker op en terug gevaren naar de Apooiti Bay en daar vastgemaakt aan een mooring in de buurt van de Apooity boatyard. 's Middags de wal op en met een taxi naar Uturoa alwaar boodschappen gedaan en ijs gegeten. Daarna terug gelopen naar de boot. In de nacht waait en regent het keihard, we zijn blij aan een goede mooring te hangen. Op 6 juli huren we een Fiat Punto en rijden Raiatea rond. Onderweg maken we een wandeling naar een (zoet)waterval, waar Elisabeth haar haren wast. 's Avonds eten we bij een restaurant in de Marina Apooity. Deze marina is de thuisbasis voor verschillende charterbedrijven (oa. Moorings) die vooral catamarans verhuren. Het lijkt niet best te gaan met de business want de marina ligt vol met onverhuurde cats. De volgende dag brengen we de huurauto weer terug en zijn we druk met de was doen en het vullen van onze drinkwatertanks. Op 11 juli varen we naar Tahaa het eilandje iets ten noorden van Raiatea. Tahaa ligt binnen dezelfde koraalring als Raiatea en het is maar een paar uur varen. We vinden een vrije mooring bij Marina Iti. Het in de gids beloofde hotel blijkt te zijn gesloten. We snorkelen bij een kleine motu en vinden een paar prachtige schelpen. Voor het diner hebben we aardappelsalade met als desert gebakken banaan met rozijnen, rum en slagroom. Wat was dat lekker ! De volgende dag door naar de Baie de Hameene, een mijl of 4 naar het noorden. We pakken daar een mooring bij het Hibiscus Hotel. We gaan de wal op en maken kennis met Leo, de hotelbaas en zijn vrouw Lolita (waarschijnlijk miss Hameene 1980). We reserveren voor het diner van die avond en maken 's middags een wandeling naar het dorpje Hameene en internetten daar bij het postkantoor. Het diner bij de Hibiscus is uitstekend en Leo laat ons zijn gastenboek(en) zien. Wij schrijven een kleine bijdrage en genieten van de ambiance van het hotel.
Op 13 juli varen we terug naar de Apooity Baie en vinden een vrije mooring bij de marina. Ik ga met de vouwfiets boodschappen doen in Uturoa en pluk onderweg wat bananen voor het toetje van vanavond. De volgende dag is het "quatorze juillet", le jour de fete, dus gaan Liz en ik met een vouwfiets en een huurfiets naar het dorp om het feest mee te maken. Eerst beklimmen we nog de Mount Tapioi een berg van 650 ft vlakbij Uturoa. Boven hebben we naar 3 kanten een prachtig uitzicht over de omgeving. We zien Bora-Bora, Huahine en Tahaa. We eten een appel en bewaren de schillen voor de koeien die we onderweg tegenkwamen. De eerste koe (?) die we tegen komen krijgt de schillen en eet deze een beetje onverschillig op. Ik wil een foto maken van het tafereel en pak het toestel uit mijn rugzak. Als ik daarna opkijk zie ik Elisabeth op de horens genomen door de koe die ineens een boze stier blijkt te zijn. Hij gooit haar door de lucht op de grond en gromt kwaadaardig !!
Aan de grond genageld gooi ik mijn rugzak neer en help Elisabeth overeind. Het beest trekt zich enigszins terug en Liz blijkt gelukkig niet meer dan licht gewond te zijn, wat gemene schrammen op armen en benen en een pijnlijke pols. Haar korte broek is helemaal gescheurd en ze is natuurlijk erg geschrokken. Verbouwereerd lopen we door in het besef dat het allemaal veel erger had kunnen aflopen. Ik stel voor dat we naar een Eerst Hulp Post gaan, maar Liz zegt dat dat niet nodig is. In het dorp is alles gesloten maar we vinden een kraan met zoet water en Liz kan zich wat opfrissen en afspoelen. Wat een toestand ! Als we langs de waterkant lopen zien we de Axiom liggen met Sebastian en zijn nieuwe crew aan boord. Hij ziet ons ook en komt met de dinghy naar ons toe.
Er blijkt vanaf 4 uur een feest te zijn met zang en dans op een terrein vlakbij de haven. We spreken daar af. Daar aangekomen ontmoeten we Tino en Alexandra, een Zwitsers stel van in de dertig en Michael en Helena een Duits stel van begin twintig, alle vier opstappers aan boord van Axiom.
Ook ontmoeten we Fred en Lucia van de Serafina een vader en dochter uit Las Vegas. Met zijn allen genieten we van de zang en dansshow van de lokale bevolking. Na afloop zoeken we een eettent op en eten steak met frites, drinken bier en wordt er gedanst. Heel gezellig, de stier is bijna vergeten. 's Avonds per fiets weer terug naar de boot. De dagen hierna samen met Axiom opgetrokken en Tahaa rond gevaren. Op 19 juli doorgevaren naar Bora Bora en in de middag vastgemaakt aan een mooring bij de Maikai Marina in de buurt van het plaatsje Vaitape. Elisabeth maakt die avond een heerlijke Shepperds Pie. Op 21 juli proberen we de kenmerkende top Mount Otemanu (2300 ft) van Bora Bora te beklimmen, maar na een poging van een uur moeten we het opgeven, het heeft die nacht geregend en het pad is zo steil en modderig dat we het niet kunnen doen. In de middag werken Liz en ik aan een verkoop-brochure met foto's voor de Suluk. Ik heb besloten de boot voor een paar maanden zelf te koop aan te bieden in Nederland en in Nieuw Zeeland. Daarna kan wellicht een makelaar worden ingeschakeld. Elisabeth zal kontaktpersoon zijn voor eventuele belangstellenden. Op 22 juli verhuizen we voor een paar dagen naar de westkant van Motu Toopua en snorkelen langs het rif. We zien een manta-ray en verschillende sting-rays en wat kleine haaien. Ook genieten we daar van enkele prachtige wolkenloze zonsondergangen. Tijdens het happy hour spelen we zoals gewoonlijk "back-gammon" en dit keer is de kapitein de gelukkige overall-winner. Op 24 juli varen we naar de Bora Bora Yachtclub een luxe restaurant met faciliteiten voor cruisers, zoals moorings, douches, wifi, laundry-service en natuurlijk lekker eten. Als we er eten zijn alle faciliteiten gratis, anderszins betaal je 20 USD per dag.
We reserveren voor het diner op zaterdagavond, dat wordt aangeboden door Elisabeth als dank voor het aangenaam verpozen met haar vader. Voor dat het zover is gaat Liz op zaterdagochtend op pad voor een tweede aanval op de beruchte Mount Otemanu, het is een paar dagen droog geweest en samen met de crew van Axiom gaan ze op pad. Ik besluit om aan boord te blijven en te werken aan de voorbereiding van het tweede deel van de reis naar Nieuw Zeeland. 's Middags neem ik een heerlijke douche bij de Yachtclub en onder het genot van een biertje wacht ik op de terugkeer van de "mountaineers". Eindelijk om half zeven zijn ze terug, onder de modder, bezweet en vermoeid ! Elisabeth en Sebastian hebben de top gehaald, de andere 4 zijn een uur voor de top teruggekeerd.
Het moet erg zwaar zijn geweest, heel erg steil, handen- en voetenwerk en hele stukken met touwen
om je aan op te trekken. Ik ben trots op Elisabeth en na een snelle douche genieten we van een heerlijk diner met lekkere wijn in een fantastische ambiance. Op zondag keren we terug naar de Maikai Marina om ons voor te bereiden op Lizzie's vertrek op maandag. Inmiddels blijkt dat Sebastian en Elisabeth elkaar erg aardig zijn gaan vinden en elkaar wellicht niet uit het oog willen verliezen. Die avond eten we steak/frites en sla met zijn drieen bij een "roulotte" in Vaitape en komt Elisabeth wat later aan boord. Op maandag ga ik proberen uit te klaren bij de gendarmerie in Vaitape, maar dat geeft problemen. Sommige papieren zijn niet of niet op tijd ingevuld, morgen terugkomen. Ik wil naar Suwarrow een onbewoond mini-eilandje halverwege Bora-Bora en Samoa en ook daarvoor moet papierwerk worden verricht. Ik doe alvast wat boodschappen op de terugweg naar de boot.
Elisabeth is inmiddels klaar met inpakken en om 16.00 uur breng ik haar naar de airport-ferry. Het afscheid is zoals eerder moeilijk en niet zonder emotie. We hebben allebei erg genoten van de 6 weken
samen varen. Ik loop terug naar de Maikai Marina en drink een biertje met de Axiom-crew tijdens het happy-hour. Vandaag alle papierwerk in verband met het vertrek morgen kunnen afwerken en diesel, water en verse waar ingeslagen. Morgenochtend alleen nog mijn schone was ophalen en dan op weg naar Suwarrow een stip midden in de Pacific op 660 mijl van hier. Daar geen communicatie mogelijk, daarna 500 mijl naar Samoa. Dus ik ben van de radar voor tenminste 3 weken.
So long Piet.
Puddlejump Party in Papeete op 19 juni
Elisabeth, Sebastian, Helena, Michael, Alexandra en Tino na Mount Otemanu at Bora YC.
Elisabeth op de Mount Otemanu, Suluk ligt in baai rechtsboven
