Zevende etappe Barbados – St. Maarten
De overtocht van Barbados naar Bequia is nat en winderig en is voor mij een hernieuwde kennismaking met het solo zeilen.Ik vertrek op 28 december om 5 uur in de middag van Barbados. Gedurende de nacht probeer ik buiten wat te slapen maar herhaaldelijk dwingen regenbuien mij weer naar binnen. Ondanks de gereefde zeilen maak ik goede voortgang en als het licht wordt zie ik verschillende eilanden aan de einder. Ikstuur tussen St Vincent en Bequia door en verleg mijn koers naar bakboord. Om een uur of 12 loop ik Admiralty Bay binnen en laat het anker vallen. De baai is groot en er liggen wel een 300 schepen voor anker. Het is prachtig weer maar er waait nog steeds een harde wind, ik besluit die dag aan boord te blijven en het anker in de gaten te houden. De volgende dag blaas ik de bijboot op en ga de wal op om in te klaren. In Bequia is gelukkig weinig veranderd het Frangipani hotel is er nog steeds en de ontspannen sfeer is ook onveranderd. Wel blijkt er op kerstavond een soort zondvloed te hebben plaats gevonden. Zeer zware en langdurige regenbuien met overstromingen als gevolg. Er zijn zelfs 5 mensen omgekomen. De sporen van dit natuurgeweld zijn hier en daar nog te zien. Bij Frangipani geef ik me op voor het oudejaars diner. Als ik terugvaar naar de Suluk zie ik dat Peter en Myriam van de “Enjoyster” ook zijn gearriveerd en zij nodigen mij uit om even aan boord te komen voor een biertje. Ik zag hen voor het laatst in Puerto Mogan op Gran Canaria. Als we zitten te praten komt er ineens een grote catamaran gevaarlijk dicht op ons af drijven. Er is niemand aan boord en zijn anker is gaan krabben. Hij schuift op de ankerlijn van deEnjoyster naar ons toe. Het waait nog steeds hard. We gaan anker op en zijn met veel moeite in staat de catamaran van ons af te houden. Andere zeilers komen te hulp en gaan aan boord van de catamaran en leggen het schip weer voor anker. Dan komen de engelse eigenaren aanvaren met hun bijbootje en vinden hun schip op een heel andere positie. Excuses worden gemaakt en bedankjes worden aanvaard. Het had slechter kunnen aflopen. Het oudejaars diner bij Frangipani is lekker en gezellig en om 12 uur barst het vuurwerk los. Op veel schepen worden oude vuurpeilen afgestoken en overal wordt getoeterd. Op het strand is een rockband en wordt er gedanst. Het wordt laat die avond. Op 2 januari 2014 ga ik uitklaren en op 3 januari vaar ik met een flinke bries van Bequia naarCumberland Bay op St. Vincent. Met de hulp van een lokale linesman maak ik het achterschip vast aan een palmboom en laat op het voorschip het anker zakken. Er liggen nog een paar jachten en het is erg mooi. Ook hier waren overstromingen op kerstavond en zijn er mensen omgekomen. Sommige huizen zijn verzakt en op de wal liggen half vergane schepen. Eenrastafari komt langs met allerlei fruit en ik koop wat grapefruit, ananas, avocado, mango en een cocosnoot. Een fransman komt langs en nodigt me uit om bij zijn restaurantje te komen eten. Hij vertelt me zijn verhaal: 5 jaar geleden binnen gezeild met zijn vriendin en nooit meer weg gegaan, restaurant met huis gebouwd en begonnen met koken. Ze kunnen er net van leven, maar de overstroming heeft de weg en de brug verwoest en nu kan hij niet naar het dorp voor inkopen. De volgende dag weer vroeg vertrokken richting St. Lucia. Als ik onder de beschutting van het eiland uit kom waait het flink en kan ik hoog aan de wind het nieuwe eiland maar nauwelijks aanlopen. Het schip stampt behoorlijk en zo nu en dan slaat een golfje de kuip binnen. Na een lange dag vaar ik tegen zonsondergang de beschutte ankerplaats MarigotBay binnen. Het ligt er vol met schepen, en ik heb moeite een plekje te vinden. Als ik eindelijk voor anker lig is het donker en smaakt een biertje mij erg goed. Maar al snel blijkt het anker te krabben en kom ik te dicht bij een ander schip te liggen. Ik haal het anker op en wil wegvaren, maar dan blijk ik aan de grond te zitten ! Kennelijk is er een klein tijverschil. Na een half uur van proberen kom ik uiteindelijk met behulp van de genua los en vaar ik in het donker en in de stromende regen weg, op zoek naar een betere ankerplek. Die vind ik aan het begin van de baai en daar valt tenslotte definitief mijn anker. De volgende ochtend op de wal ingeklaard en de luxejachten bewonderd die aan de kade zijn afgemeerd. MarigotBay is een van de mooiste en meest intieme van de ankerbaaien in de Carieb. Het kost dan ook een vermogen om hier voor de wal te liggen. Als ik weer aan boord ben besluit ik nog dezelfde dag door te varen naar Rodney Bay een mijl of 10 verder naar het noorden op St. Lucia. Ik hoop daar voor het eerst sinds Mogan weer eens in een marina te kunnen liggen. Als ik daar aankom blijkt de marina echter vol te zijn en ga ik maar weer voor anker. Het waait nog steeds hard en de Sulukligt behoorlijk te rollen. Ik ga toch maar de wal op en kan daar voor het eerst sinds een week of 6 (!) weer eens lekker douchen en mijn haar wassen. Er is een cafe met internet dus kan ik ook weer eens even naar mijn mail kijken. In de haven kom ik de Finnen van Funchal weer tegen, ze hadden een goede overtocht via de Kaap Verden. Bij de shipchandler koop ik een nieuw kompaslampje en een nieuwe cruising guide voor de Carieb. Als ik uit nieuwsgierigheid nog even door de haven loop zie ik tot mijn verrassing de “Capibara” liggen, eerder gezien in La Coruna en in Vigo, met aan boord Henrik en Sine. Ze nodigen me uit voor de koffie en snel praten we bij over onze ervaringen. Hun overtocht was vrij zwaar met nogal al wat technische problemen. Ze kwamen aan op Martinique waar ze met hun vrienden Roger en Margaret van de “Magnetic Attraction” oud en nieuw vierden. Nu gaan ze verder naar het zuiden om later weer noordwaarts richting New York te zeilen. Aardige lui ! De volgende dag maar weer verder gevaren naar Port du Marin op Martinique. Daar wederom geen ligplaats in de marina dus opnieuw voor anker. Deze baai blijkt het (franse) centrum voor de chartervaart in de Carieb te zijn. Er liggen hier enige duizenden jachten waarvan de meesten charterschepen, waaronder veel catamarans. Naast me ligt een grote nederlandse tweemaster voor anker , genaamd de “Ocean Viking” met aan boord Maarten van de Berg en zijn vriendin Alida. We maken een praatje en die avond nodigen ze mij uit bij hen aan boord te komen eten. Was heel gezellig, Maarten charterd met Ocean Viking al een heel aantal jaren vanuit Martinique en vaart met betalende gasten tussen St. Maarten en Grenada. Nu heeft hij even geen gasten en zeilt hij samen met zijn vriendin. In de ochtend ga ik de wal op en ga ik inklaren, ik doe wat boodschappen en doe de was in een wasserette. Die avond eten Maarten en Alida bij mij aan boord en kook ik chili con carne voor hen. De volgende ochtend ga ik weer anker op en vul de diesel en watervoorraad aan bij het drijvende bunkerstation van de marina. Dan zeil ik weer verder richting St. Pierre ook op Martinique. Het waait weer flink en kort na het vertrek besluit ik wat zeil te minderen. Ik volg een betondegeul en ik vaar op de electrische autohelm. Als het rif er in zit sta ik op bij de mast en zie tot mijn schrik dat we met grote snelheid op een ton afvaren. Ik wil snel naar het stuurwiel om koers te wijzigen, maar onderweg daar naar toe gijpt de boot en maait de giek mij bijna van boord. Ik duik er onderdoor en ben net op tijd bij het stuurwiel om de boot langs de ton te sturen. Oei, dat was op het nippertje, beter uitkijken in hetvervolg ! Bij St. Pierre ga ik weer ten anker en blijf die avond aan boord. St. Pierre is bekend geworden door de enorme uitbarsting van de vulkaan Mont Pelee die 1902 het leven kostte aan bijna alle 25.000 inwoners van de stad. Op 10 januari vaar ik van St. Pierre naar Roseau op het eilandDomenica. Ook hier aan boord gebleven en niet ingeklaard. De volgende morgen met veel wind en 2 riffen vertrokkenrichting Iles des Saintes een eilandje net ten zuiden van Guadeloupe. Na een snelle overtocht daar vastgemaakt aan een mooring en de wal opgegaan voor boodschappen en eenWifi cafe. De email bekeken en het weer voor de komende dagen bestudeerd. Op 12 januari weer vroeg weggevaren naar Antigua, Guadeloupe aan stuurboord laten liggen. Met veel wind Falmouth Harbour van Antigua binnen gevarenen daar geankerd temidden van de superjachten. Bij NelsonsDockyard ingeklaard en de prachtige schepen in EnglishHarbour bewonderd. Antigua is inmiddels helemaal ingericht voor de ontvangst van heel veel superjachten, zowel zeil- alsmotorschepen. De betonnen steigers zijn hurricane-proof en zijn voorzien van krachtstroom-, water-enafvalwateraansluitingen. De steigers zijn bewaakt en demarina is van alle gemakken voorzien. Dat het niet goedkoop zal zijn om hier te liggen moge duidelijk zijn. Het lijkt wel of het aantal superjachten in de laatste 20 jaar is verveelvoudigd ! In groot kontrast met deze luxe is de aankomst in EnglishHarbour van twee jongens die met een roeiboot de oceaan zijn overgestoken. Ze hebben er bijna 50 dagen over gedaan en zijn in goede konditie. Ze worden bedolven onder pers-aandacht en ze genieten zichtbaar van hun prestatie, wat eenbikkels ! Ik “facetime” met Elisabeth en het is fijn te merken dat het goed met haar gaat. Ze heeft haar blog (gonesailingbacksoon.tumblr.com) afgesloten en ik (en anderen)hebben haar geprezen om de stijl en de humor die zij daarin etaleert. Na een paar dagen Antigua vertrek ik op 15 januari richting Nevis. In eerste instantie is er niet veel wind, maar als ik onder het eiland uitvaar begint het harder te waaien. De koers naar Nevis is plat voor de wind en dus niet zo aantrekkelijk. Ik besluit derhalve mijn plannen aan te passen en Nevis over te slaan en in plaats daarvan rechtstreeks naar St. Maarten te varen. De afstand is weliswaar ruim 100 mijl maar ik heb een prettige bakstagwind en ik kom zo wat eerder aan op St. Maarten, mijn voorlopige einddoel. Het nadeel is dat ik midden in de nacht dreig aan te komen. In de loop van de middag begint het nog harder te waaien en trekken donkere wolken zich boven mijn hoofd samen. Ik passeer Nevis en St. Kitts aan stuurboordzijde en in de nacht passeer ik St. Bart aan bakboord. Na middernacht kom ik voor de haven van Philipsburg op St. Maarten, het is lager wal en met moeite krijg ik de zeilen gestreken en de motor gestart. Met behulp van de radar vind ik mijn weg door de baai en omzeil ik baggerschepen, cruiseboten en geankerde schepen. Om 02.00 uur laat ik vermoeid doch voldaan mijn ankervallen. Einde van deze etappe en dus een oorlam verdiend. De volgende ochtend maak ik vast in Bobby’s Marina en maak kennis met Michael de havenmeester en met Erik de technische man van de marina. Al in oktober 2013 had ik voor 5 weken een ligplaats gereserveerd vanwege mijn voorgenomen bezoek aan Nederland ten behoeve van de jaarlijkse skiweek en tevens om nog even naar de oog- en de tandarts te gaan. En ook een beetje om te kunnen kijken naar de Olympische Winterspelen in Sotchi. Ik vlieg pas op de 22ejanuari dus ik heb nog een week om wat klussen te doen en wat te relaxen. Voor het eerst sinds het vertrek van Mogan op 30 november weer eens komfortabel langszij in een jachthaven. Water en stroom van de wal, de kroeg en de supermarkt vlakbij, een douche met koud(?) stromend water en een goedgesorteerde shipchandler op de kade. Kortomgeweldig !! Ik vraag aan Erik om aantal zaken voor mij te repareren gedurende mijn afwezigheid. Voor mijn vertrek zorg ik dat de boot goed vastligt en dat alle losse onderdelen van dek naar onderdeks verhuizen. Ik vraag Michael en Erik om dagelijks een oogje in het zeil (?) te houden en geef hen mijn kaartje en een sleutel van het schip ingeval van nood. Op 22 januari vlieg ik via Philadelphia naar Amsterdam. Van 24 januari tot 1 februari heb ik een geweldige skiweek in de Dolomieten met mijn vaste ski/bridge vrienden Benno, Huub en JaapJan. De bezoeken aan de oogarts en de tandarts verliepen voorspoedig en ook de Winterspelen waren voor ons een succes. Diverse familie, vrienden en vriendinnen gesproken en een leuke tijd gehad. Op 24 februari via Philadelphia en Charlotte terug gevlogen naar St. Maarten. In Philadelphia Elisabeth nog even gezien en samen aldaargegeten. Bij aankomst op St. Maarten neef Ilja Bendeleraangetroffen op het vliegveld, hij had een direkte vlucht uit Amsterdam en zal een week of 4 met mij meevaren.
Ik heb inmiddels besloten om in ieder geval door te varen naar Nieuw Zeeland en dus niet gelijk terug te varen via deN.Atlantic. Heb in Nederland al de nodige pilots en zeekaarten aangeschaft en vaar nu met Ilja via de Maagdeneilanden naarCuracou. Daarover de volgende keer meer.
Admiralty Bay in Bequia
Cumberland Bay / St. Vincent
Diamant Rock / Martinique
